تصفیه پساب ها به روش های مختلفی از جمله ته نشینی، سانتریفیوژ، شناورسازی، فیلتراسیون، اولترافیلتراسیون، اسمزمکعکوس، انعقاد و لخته سازی، جذب سطحی، اکسیداسیون شیمیایی و بیولوژیکی و انعقاد الکتریکی یا ترکیبی از آنها صورت می پذیرد. کاربرد برخی از این روش ها به دلیل قطر کوچک قطرات روغن موجود در پساب دشوار و زمان بر است. انعقاد و لخته سازی مفاهیمی نزدیک به هم هستند و گاهی به جای یکدیگر به کار می روند.
می توان انعقاد و لخته سازی را به ترتیب به مراحل اختلاط سریع ایجاد لخته نسبت داد. بعبارت دیگر فرآیند انعقاد به صورت ایجاد ناپایداری در ذرات معلق و کلوئیدی موجود در آب و انجام لخته سازی با نزدیک کردن این ذرات به یکدیگر و تشکیل ذرات وزین تر تعریف شده است.
منظور از ناپایدار شدن ذرات، افزودن یک ماده شیمیایی موسوم به ماده منعقد کننده به آب و در نتیجه خنثی کردن و یا کاهش بارهای الکتریکی ذرات است. پس از ناپایدار شدن ذرات، در مرحله اختلاط کند، ذرات اجازه نزدیک شدن به یکدیگر را یافته و در نتیجه ذرات بزرگ تر و سنگین تری را ایجاد می کنند. این ذرات درشت تر با استفاده از روش هایی نظیر ته نشینی، شناورسازی یا استفاده از فیلتر می توانند به راحتی جدا شوند.
انعقاد الکتریکی ( الکتروکواگولیشن ) عبارت است از تولید مواد منعقدکننده در محل با استفاده از تجزیه الکتریکی الکترودهای آلومینیوم یا آهن تولید یون های فلزی در آند و گاز هیدروژن در کاتد انجام می گیرد.
در روش انعقاد الکتریکی ( الکتروکواگولیشن ) عمل تصفیه طی سه مرحله انجام می گیرد:
در این روش همزمان با خورده شدن آند، در کاتد گازهای الکترولیت عموما گاز هیدروژن تولید می شود که منجر به شناورسازی بیش تر می گردد.
روش ( الکتروکواگولیشن ) به دلیل داشتن چند مزیت از جمله وسعت عمل برای تصفیه انواع پساب های صنعتی، طراحی ساده سیستم، هزینه کم راه اندازی و بهره برداری، عدم نیاز به مواد شیمیایی، نیاز به تجهیزات ساده، بهره برداری راحت هزینه ی اولیه و هزینه بهره برداری پایین، زمان واکنش کم، ته نشینی سریع لخته های ایجاد شده، تولید لجن کم، ایمنی بالا، عدم نیاز به حمل و نقل و جابجایی مواد شیمیایی و تولید منعقدکننده در محل می تواند به عنوان یک روش کارآمد در جداسازی ترکیبات نفتی از آب عمل نماید.
این روش برای تصفیه ی آب های آلوده به جامدات، رنگ ها، فلزات سنگین، مواد آلی و غیرآلی محلول، به کار گرفته شده و بسیار کارآمد بوده است.
مکانیسم های اصلی الکترولیز برای تصفیه پیشرفته به شرح زیر می باشد:
اکسیداسیون و گندزدایی الکتروشیمیایی فلوکولاسیون الکتروشیمیایی و شناورسازی الکتروشیمیایی یا هرترکیبی از این مکانیسم ها
فرایند انعقاد الکتریکی از طریق کاربرد جریان مستقیم برق با ولتاژ بین 10 تا 60 ولت و شدت جریان های متغیر که بسته به میزان آلودگی پساب تعیین می شود با استفاده از الکترودهایی از جنس آلومینیوم، آهن معمولی، فولاد ضدزنگ، و یا ذغال صورت می گیرد.
در این فرآیند از یک منبع جریان برق مستقیم بین الکترودهای فلزی فرورفته در آب آلوده استفاده می شود. جریان الکتریکی منجر به انحلال صفحات فلزی در فاضلاب می گردد.
میزان انحلال فلزات و در نتیجه تجزیه فلز آند بستگی به مقدار جریان الکتریسیته عبوری از الکترولیت دارد. حباب های گاز هیدروژن تولید شده در کاتد نیز به ذرات منعقدکننده چسبیده و همانند روش شناورسازی با هوای محلول ذرات را با خود به سطح آب می آورند. فرآیند الکترودیالیز با در نظرگرفتن مزایایی از قبیل جنبه های بهداشتی و زیست محیطی مطلوب و بازده بالا در حذف انواع آلاینده ها از آب و فاضلاب و سایر مزایای آن، چشم انداز بسیار مطلوبی در صنعت آب و فاضلاب کشور دارد.
وجود غلظت های بالای انواع آلاینده های شیمیایی و سمی که دارای اثر بازدارندگی بر فعالیت بیولوژیکی میکروارگانیزم ها می باشند، کاربرد این سیستم را در تصفیه فاضلاب های صنعتی بسیار زیاد نموده و در محل هایی که عملا کاربرد فرآیندهای تصفیه بیولوژیکی به لحاظ وجود این گونه آلاینده ها با محدودیت های زیادی روبروست مطلوب و از درجه اهمیت بالایی برخوردار است.
به طور کلی این فرآیند در سه مرحله قرار می گیرد:
شامل دانسیته جریان، جنس الکترود، pH، مدت زمان، فاصله بین الکترودها و تعداد الکترودها می باشد. در فرآیند انعقاد الکتریکی ناخالصی در محصول نهایی نسبت به روش های انعقاد شیمیایی کمتر خواهد بود.
در فرآیند انعقاد الکتریکی، الکترودهای آند که الکترود قربانی شونده است، از جنس فلزات چندظرفیتی است و در اثر برقراری جریان برق، یون های مثبت فلزی از خود آزاد می کند در نتیجه ذرات معلق پایداری خود را در محیط از دست داده و در کنار هم تجمع یافته و تشکیل لخته می دهند. در اطراف الکترود کاتد گاز هیدروژن تولید می شود. عوامل مختلفی بر فرآیند انعقاد الکتریکی موثر می باشند.
اصول انعقاد الکتریکی همانند انعقاد شیمیایی است، تفاوت بین این دو روش در اضافه کردن منعقدکننده است. در روش انعقاد الکتریکی، منعقدکننده به صورت الکتریکی تولید می شود و پساب در یک سل الکتروشیمیایی تصفیه می شود. زمانی که سیستم در تماس با یک منبع برق خارجی قرار می گیرد، آندهای قربانی به دلیل اکسیداسیون در محلول خورده می شوند و باعث آزادسازی کاتیون های منعقدکننده در سل می شوند. در صورتیکه بین الکترودها یک اختلاف پتانسیل ایجاد شود، آندها می توانند باعث آزادسازی منعقدکننده ها شوند.
در انعقاد الکتریکی، منعقدکننده از اکسایش الکترولیتی یک آند قربانی، بطور معمول از جنس آلومینیوم یا آهن، که منجر به انحلال الکترودی کاتیون های فلزی همانند انعقاد شیمیایی می شود، بدست می آید. هم در انعقاد شیمیایی و هم در انعقاد الکتریکی، این کاتیون ها منجر به باردار شدن ذرات موجود معلق می شود.
مثلا انعقاد الکتریکی برای رنگبری و حذف کدورت رنگ فاضلاب نساجی واقعی، با وجود بازده حذف کمتر به طور معمول ارزان تر از انعقاد شیمیایی است.
