غشاها از مواد گوناگونی ساخته می شوند که هر کدام ویژگی ها و کاربردهای خاص خود را دارند. مواد پلیمری بطور گسترده ای جهت ساخت غشا مورد استفاده قرار می گیرند. مواد سازنده غشا باید از موادی باشند که بتوانند در مقابل مواد شیمیایی، شرایط عملیاتی مختلف و حرارت، در برابر گرفتگی بیولوژیکی مقاومت کافی داشته باشند و دارای قدرت نفوذ و قابلیت انتخاب بالا باشند.
غشاهای مصنوعی را می توان از مواد آلی ( پلیمری ) یا معدنی ( فلزات، سرامیک و غیره ) ساخت. معمولا مواد معدنی نسبت به مواد پلیمری از مقاومت حرارتی، مکانیکی و شیمیایی خوبی برخوردارند و بنابراین عمر مفید بیشتری دارند. در هنگام ساخت این نوع غشاها امکان کنترل مطلوب اندازه حفرها وجود دارند. علاوه بر این، این نوع غشاها تمایل کمتری به انسداد و گرفتگی از خود نشان می دهند. اما معایب این مواد آن است که خیلی شکننده می باشند و نسبت به غشاهای آلی گران تر می باشند. به همین دلیل این نوع غشاها فقط محدود به صنایع شیمیایی، جهت تصفیه سیالات با دمای زیاد و خورنده، صنایع دارویی و لبنی جهت کاربرد استریلیزاسیون حرارتی می باشد.
دسته بندی نمود.
نحوه کارکرد غشا توسط خواص فیزیکی و شیمیایی آن مشخص می شود. خواص شیمیایی غشا شامل واکنش پذیری آن با سایر مواد، بار سطحی و توانایی جذب اجسام دیگر می شود. خواص فیزیکی غشا را اندازه، شکل و نوع حفره هی موجود در غشا، مقاومت مکانیکی و حرارتی تشکیل می دهند. آب گریزی یا آبدوستی غشا ناشی از خواص فیزیکی و شیمیایی آن است. اساسی ترین متغیرهایی که ویژگی های فیزیکی و شیمیایی یک غشا را تعیین می کند شامل جنس مواد بکار رفته، شیوه ساخت و عملیات اصلاحی غشا می شوند.